viernes, 2 de agosto de 2013

PennyCocks

¿Y qué etiqueta usamos con Penny Cocks?  ¿Cómo analizas un disco así? ¿Habéis escuchado su nuevo trabajo? Nosotros sí  y nos ha encantado.


Artigo incluido na revista de xullo de La Voz en Color: 



------------------


Pero, ¿qué decir de la banda? Pues que el pelo, al igual que el bajo de sus pantalones, es demasiado corto para ser mod revival, demasiado punks y muy alejados de poses y provocaciones para formar parte de cualquier circuito indie relacionado a este estilo,  y demasiado power pop en sus ritmos para ser skinheads. Pese a todo, si eres el revivalero más importante de tu barrio, un pelado cualquiera, un maldito adorador de ritmos del 77 que solo se dejó caer por su  bandcamp, se hizo con un disco, pasó por uno de sus conciertos y  de refilón escuchó un tema suyo, de inmediato  caerás en lo mismo: a  todos nos invade el sentimiento de levantar el puño con el nuevo EP Devils, Kids & Gypsies de la banda catalana y exclamar “¡Qué maravilla, joder!”.


No estamos ante un producto original, no son pioneros del estilo pero sí en su ejecución, si de algo ha tenido culpa el Mediterráneo es de darnos una escena rica en sonidos revivaleros, un punk enérgico de saltitos en tu cuarto, de agarrarte fuerte a tu compañero en un concierto intentando que tu mano destaque entre las del resto.


Ya sea recordando a grupos como The Bite, Lost Men Service , Art School o los Chicos del Sábado  o tirándonos al Oi! o  StreetPunk bien hecho, no podemos dudar de que la relación entre ambos estilos siempre ha estado muy unida por ese lado de la península. Con Penny Cocks nos encontramos más de lo mismo, saben lo que se hacen y saben hacerlo gustándonos a todos.
Los 4 temas originales que forman este EP son la biblia de cualquiera que aprecia este ritmo, ya que vas a encontrar  ritmo machacón de bajo con una guitarra que, a sabiendas de lo que se hace, no va a dejar de hacerlo en todo el trabajo, y todo esto acompañado de una voz y unos coros que no nos sorprenden, ya hemos escuchado algo así en otras formaciones, pero coño, ¡nos gustan!.

Si abriendo disco nos encontramos su It´s my life, solo os pedimos que os quedéis con  la frase de sus estribillo  I’m just a fool who jumps and never looks before…  porque es exactamente lo que os estamos intentando trasmitir desde aquí.  ¡Saltad, estúpidos!. Y lo van a conseguir con el resto de temas I need a Job, Over Again y Broken Nose. Vibra, salta o haz lo que te dé la gana.


La temática en sus letras reside básicamente en algo que nos toca vivir muy cerca a todos:
“Tú, joven sin un duro, quieres hacer tantas cosas, ¿verdad? y te las vas a perder… y todo por culpa de este tiempo, te tienes que joder o espera…”. Aquí tenemos todos los ritmos mezcladitos, por un lado riffs y guitarras al máximo exponente de un punk enérgico y por el otro palmas, bajo y batería, sinónimo del ritmo revivalero.


 Si tuviésemos que elegir qué canciones nos han gustado más, nos quedamos con el tema que abre este disco, It’s my life, que junto con Broken Nose, se llevan la palma.  Si en la primera canción obviamos frases hechas del que comenta un disco, nos queda  que es el tema que queríamos, en el momento que queremos y es para nosotros. Eso sí, si nos quedamos con la música lo haremos por la esfera que rodea al tema que cierra el disco (Broken nose) es única, y esto, queridos,  no se ha hecho nada parecido en el estado español.


¡Se nos ha quedado corto este trabajo, por eso exigimos más!

Podedes escoitalo aquí:


No hay comentarios:

Publicar un comentario

Moitas Gracias ou non por comentar

Benvido

Benvido o meu mundo, nin estandartes me acompañan, nin escarapelas e poses, só música,eventos e cousas de interés. O meu interés. É un Blog, polo que poño as miñas opinións sempre. Tento cargalos cedés a internet pero moitas veces búscoos, e este Blog ten un mero afán recopilatorio de todas esas bandas que amin me gustan e escoito. Por eso non quero quitarlle mérito as páxinas de onde as saco. Nin me fago eu o heroe.