lunes, 31 de diciembre de 2012

Novos locais en Ourense

Constan Chao e familia argallan na nosa noite cun novo local que promete, só ver o novo xoguete que teñen instalado no local  e queres voltar a Ourense


E ata aquí imos escribir, se queredes saber máis acudide a Rúa Lepanto e alí o veredes.

E hoxe día 31 inaugúrase o CortoMaltés na praza Eironciño dos Cabaleiros, será por non ter agora o tridente catacrocker dos locais en Ourense xunto co Kirch


jueves, 27 de diciembre de 2012

"Tú antes Modlabas": Popurrí de famosos

Artículo incluido no número de decembro de La Voz en Color





...................


“Tú antes modlabas” ,hoy:  Popurrí de famosos


Que de esta vez no vayamos a hablar de una sola persona no quiere decir que se me acaben las ideas, ni mucho menos. Solo quiere decir que los personajes que hoy os traigo no tienen mucha chicha, en lo que historia se refiere (esto es un juego de palabras mega ingenioso que se me ha ocurrido meter, la explicación más abajo).
Comenzaremos hablando de famosetes de aquí para irnos un poco lejos:
El primero que he elegido lo conoce todo el mundo, quizás de los que traigo es el más interesante, no es ni más ni menos que Sergi Arola, el cocinero (por si hacía falta indicaros quién era). Conocido en antaño como Sergio Martínez Arola, en su tierna juventud, en los años 80, perteneció a esta sagrada familia. Que lo siga siendo lo dudo, si eso será el más Mod del Lidl. La verdad es que no Modló ni mucho ni poco. Perteneció a la banda Los Interrogantes y posteriormente a Los Canguros, este grupo grabaría cuatro maquetas, con un par de temas con un sonido bastante malo pero que las hacen bastante fetiche, solo pudimos escuchar sus composiciones tanto en el recopilatorio de BipBip Records llamado Mi Generación 80 como en el Barcelona húmeda.


 El grupo se disuelve y Arola se pone a cocinar y anunciar cosas por la tele. Fin. Podíamos incluir aquí a Miqui Puig, pero pasamos de todo. Felipe de los Fresones Rebeldes  o Cola Jet Set (que también pasó por Los Canguros), por cierto, hablando de  Cola Jet Set, ¿a vosotros no os da mal rollo el tío alto con los sobrepatillas por la boca que toca en ese grupo, o solo es a mí?


Felipe 
Si proseguimos en nuestro empeño de sacar trapos sucios, de apuntar con el dedo y acusar tenemos que nombrar a Pilar Castro, la actriz. En sus años modcetes, pues también le tiraba al “rollo mod”, era joven, los 80, las cosas que hacían Boom eran una explosión juvenil, atrapó a muchas personas, incluso a Carmen Machi, esto ya es para mear y no echar gota.

Carmen Machi, otra actriz, ella aseguró serlo, (Mod me refiero, no actriz), de ahí a que sea cierto pues habrá que preguntarle a gritos, su forma preferida de interpretar. Otra actriz, Ariadna Gil, la hermana de los Gil de Brighton 64, Chest, Matamala, Top Models… ¿A qué no sabíais que son hermanos? Yo tampoco.

Continuamos con Alfredo Duro, ex director técnico del Getafe y periodista deportivo, ya sabéis por dónde anda… otro periodista deportivo es Iván Castelló, pero él sigue siéndolo.

Steve Diggle
David Bowie
Cambiando de país, tenemos David Bowie, ¡el puto BOWIE! Sí, fue Mod en su juventud, si recordáis otras ediciones de esta sección lo mencionábamos, como cierto músico al que ya hemos reseñado le daba una patadilla. Jhon Foxx dicen que también militó en el modernismo, músico en Ultravox, y como siempre a ver hasta dónde es cierto. Steve Diggle de los Buzzcocks , solo que esto a nadie le sorprende, ya veis, no será por no osgarmar escuchando Ever Fallen in Love ,tampoco pilla por sorpresa Martin Blunt de The Charlatans,. Charlie Harper  cantante de los Uk Subs también lo fue, al igual que el actor Martin Freeman, que sigue siéndolo a día de hoy, si no lo ubicáis es Tim en la serie The Office.  Otro sería David McCallum actor que recordareis de otras series como NCIS, el forense. Ya dejamos fuera a Marc Bolan, ¿no?. Jerry Dammers de los Specials, pobre hombre, y pobre dentadura. Jhon Craven,un presentador… un largo etcétera.
Martin Blunt


La verdad es que en este artículo algunos han modlado más que otros, la conclusión que saco es que somos muchos y estamos en todos los niveles, tened cuidado con el sindicato modernista.

jueves, 6 de diciembre de 2012

The Por Ella Runners, facéndoo realmente ben

Cando Salva, membro dos The Por Ella Runners se puxo en contacto comigo nunca pensei que a única condición que me porían sería facer esta reseña en galego,de verdade non me cansarei de dicir que esta banda está formada por moi boa xente, e sei de boa sobra que eles querrían que fixese esta entrada tal día coma hoxe.

 Tamén cando recibín un paquete de La Vall d´Uixó (Castellón) sentín a obriga de destapar o que sinto co son desta banda. E a miña gratitude por eles.



A banda xerminal nace no 90 baixo baixo o seu anterior proxecto Los Orenga, un grupete de amigos de instituto con instrumentos onde tocarían versións coma tódolos que comezamos, pero serviría de plataforma para o que viría despois.A banda pasou sen pena nin gloria, no seu repertorio terían desde versións de The Who a dos Jam pasando polos seus propios temas que eles non se cortan en catalogar como cancións surrealistas. O peso da responsabilidade cae sobre a banda, dunha forma discontinua compatibilizan as súas responsabilidades educativo-laborais cos ensaios.

En 2005 refúndase a banda  e volven os ensaios, desta vez podemos falar que Los Orenga desaparecen para deixar paso a The Por Ella Runners e nos bendecimos esa gloriosa volta. Ata o o nome ten unha curiosa anécdota detrás.

A banda autoedítase en traballos como  Très Bien,doucement e What Can i do If i was Born  (disco que estou escoitando agora mesmo, vou por I Wanna Be Loco).

Un disco de Powerpop moi bo, enérxicas guitarras e ritmo, moito ritmo, se algo me atrae profundamente desta banda é a voz.

 Unha voz aguda e que se che queda na memoria, dalle auténtica enerxía a banda, é fresca e salvaxe, sen complexos.

Deixanos temas como Real Cool Fan, ou The Rubinoos Took my Baby Away. Para min este disco é unha clara e indiscutible mostra da seriedade da banda e do seu bo facer, bo facer que se plasmaría por outro lado no traballo polo que eu sinto fetiche actualmente. O único malo que lle atopo a este disco é a autoproducción, quédase curta, esta banda ten moito potencial, e refírome claro a voltaxes que faltan.

O disco que non me canso de recomendar é o seu Sufer Powerpopers Aussie Teenagekickers , que barbaridade.



Cando escoitei por primeira vez o tema homónimo quedeime en babia, eu quería ter unha banda así, quero que o son do meu grupo sexa tan incriblemente descarado, que sexa esa voz a que me anime a seguir levantando o puño nos directos, quería que ese pontencial me dese na cara en directo, unha auténtica hostia de powerpop o máis salvaxe expoñente.

E cando puden escoitar o resto do disco a reacción foi crecendo e crecendo, guitarras ó surf intercaladas cos riffs más puros do arrebatismo punk e pop.

Comeza o disco con It´s April Again, volvemos a insitir, tíos, que barbaridade, eu emocioneime porque facía tempo que non atopaba un disco no que tódolos temas me fixeran andar e querer coller a raqueta de badminton para facer o parvo no meu cuarto, sabemos que todos o facemos, a rabia xuvenil dun grupo que salvo polo seu guitarra só teñen de xuvenil o espíritu salvaxe para seguir compoñendo e facernos flipar. Pero como poden facer dunha simple festa de cumpleanos unha canción que che faga desmadrar, como pode ser ?

Pois está claro, o que diferencia a esta  banda e que acaban de sacar un melocotonazo de disco sen querelo, a súa única ambición e facer o que lles gusta e facelo ben, é o  "non sei que" que diferencia un grupo de outro. Non creo que esta banda a hora de gravar temas como Waiting for Some Action, Crazy Little Pony,The Mojomatic State ou canción que lle da nome o disco quixeran algo máis aló de contar as súas historias, as súas vivencias o seu modo.

Sexa como fora o que está claro que quero velos en directo, quero que esa contundencia me de en toda a cara.


Non sei que pasa nas provincias limítrofes co mediterráneo... tivemos claras mostras das mellores bandas do pao como foron os Art School de Murcia, os Lost Men Service e PennyCocks de Barcelona


O seu Bandcamp 
E a súa páxina de Facebook




miércoles, 28 de noviembre de 2012

En Concierto: The Twin-Sets vs Starkwells en Gijón




Ya hace unos meses, así como quién no quiere la cosa comenzamos a bucear en la escena más próxima, buscábamos sonidos pop y topamos con Starkwells, desde entonces lo de siempre, te envío un correo, tardo en contestarlo, lo contesto, todo afirmativo, tuvimos el lujo de entrevistarlos (entrevista Starkwells),  Desde luego siempre ha sido un placer el trato con esta banda, tan dispuesta a todo y desde aquí queremos agradecérselo como solo sabemos.



Para quién no los conozca, el cuarteto son una banda asturiana de power pop que para nosotros prometían, desde un primer momento,y sí, siguen prometiendo, lo hicieron con temas con Believe y  Summer´ Gone, ahora están pasando por el estudio y tenemos muchas ganas de darle un tiento al resultado, casualmente otros que están pasando por el estudio son los Twin-Sets. y otros que nos han ayudado en todo lo que les hemos pedido.

Los Twin hacen las maletas y se nos van a Asturias, a la sala Class en Gijón, concierto  que comenzará a las 21:30 este sábado 1.


Por 5 euros, por favor, por 5 euros, si no puedes permitírtelo los amigos Starkwells sacan a sorteo dos entradas para su concierto 

---------------------------------------------------------------
¿Qué tienes qué hacer para ganar DOS entradas para el concierto?



----------------------------------------------------------------


Una auténtica pop party con dos formas de entender el powerpop:


Desde Gijón:



Desde Coruña:






Recuerda:

Fanpage de los Starkwells: http://www.facebook.com/starkwells

El bancamp de Starkwells: http://thestarkwells.bandcamp.com/

Fanpage de los Twin-Sets: http://www.facebook.com/thetwinsets?fref=ts

El bancamp de Twin-Sets: http://thetwin-sets.bandcamp.com/



Brighton 64 - Esta vez va en serio



Disco sacado co selo Bcore , os mesmos membros que nos 80 se convertiron nun referente da escena volven agora co este disco no que inclúen temas que quedaron  no aire e novos temas, un revival total, a banda xa se xuntara o ano pasado para unha serie de concertos e agora veñen a presentarnos Esta Vez va en Serio.

Os temas que regravaron  para este novo traballo son entre outros Banderas Blancas, El Tesoro e No Puedo ir a Dormir.  Os cataláns volven cun disco o meu parecer é un pouco frouxo pero que ten máis chicha ca eso.


Esta declaración musical comeza con dúas cancións que gardan a liña non só de Brighton senón dos proxectos posteriores dos irmáns Gil (Matamala, Top Models, Chest). Un son que xa coñecíamos e que dende aquí gustamos. Parece que a letra é dos Brighton é  a música dos proxectos posteriores.

 Vou poñelo disco e ir cargándomo pouco ó pouco, cústanos moitísimo diferenciar o tema Solo hasta el Final de Soy un Tanto antiguo faiseme algo igual e repetitivo según comeza, cousa que non ten porque ser mal de entrada, ollo, parecen e son dúas  boas cancións rumbosas pero que non me ofrecen nada novo. 

Quizás sexa que as expectativas de riff salvaxes vanse diluindo ata pasar o terceiro tema Los Amantes del Compás. Pero é que a cousa non se pon interesante ata Quan Baixis del Avió, un dos mellores temas do discos ata agora, eso é o que quería, un riff cañero, unha canción colocada entre dous temas lentos, ollo a letra tamén de La Magia de la Calle.  

Chegamos a el Tesoro. Outro tema parado, temos que destacar que pese a que se nos faga duro o cambio de ritmo temos que aprezar as letras, nada que ver co que era Brighton e a vez si que son eles. 

Este disco se ben non nos sorprende moito en ritmos salvo as excepcións que marcamos, temos que decir que compositivamente está a outro nivel, letras irónicas e cheas da mensaxe que sempre exportaron os de Catalunya.



 Por fin, Banderas Blancas é caña, esto xa nos gusta, sí potencia e rabia, o mesmo con la Noche Sujeta mis Pies esto mellora, toca emorcionarnos xa que lle sigue El Día que yo me Muera si, acordádevos? si? eu sí eu sí, emoción e pelos coma escarpias, que viva o rock´n´roll!. 

Aprezamos o ritmo e a letra  de Tu Colección de Discos Raros grazas. Jajaja de verdade, Grazas por esa letra. Tela.


Tu colección de discos raros
Si salgo a bailar
Tu colección de discos raros
No quiero que me pongas la Cara B
Ten clemencia y pon
La conocida-a-
Pon!


E decimos adeus con No Puedo ir a Domir un tema que só pode ser de eles, non pode facelo outro non, e Notes al Marge para pechalo disco.

Non nos gusta excesivamente porque tíñamos como xa dixemos unhas expectativas moi altas, pero non quita que o novo traballo de Brighton non sexa merecedor de ocupar as nosas estanterías e que xire o seu traballo a velocidade que decidiu non ter. 

Un bo disco, os temas en catalán son os nosos preferidos, dos temas máis interesantes do traballo despois da letra de Tu Colección de Discos Raros


Podédelo escoitar aquí en Spotify 
Podédelo mercar en BCORE

Saúdos.





martes, 27 de noviembre de 2012

"Tú Antes Modlabas" a Steve Marriott La Voz en Color, revista Novembro

E como cada mes o meu artigo na revista de La Voz en Color,  E ademáis un montón de cousas máis como a Entrevista a Penicillin Baby, vaia grupazo.Las Nurses, Ty Segall e moito máis






Extraña persona la que se nos presenta con el inglés Steve Marriott. Físicamente era un chaval inglés hijo de postguerra con una clara carencia alimenticia, tirando a canijo, el atractivo físico no le acompañaba, por suerte supo rodearse además de por buenos músicos, por gente que le acompañaban en su periplo de fealdad. Todas estas carencias fácilmente las compensaba con una de las mejores voces blancas de toda la historia, un saber hacer con la guitarra y dotes para liderar un proyecto como Small Faces.


Don Stephen Peter Marriott nació prematuramente en Londres en enero de 1947, padeció recién nacido ictericia, os podéis imaginar, fue un bebé pequeño, feo y amarillo. Provenía de una familia de clase obrera (como si existiese otra clase de familia en el 47). Estudió como cualquier otro chaval, acompañó a su padre vendiendo cosas tan desagradables como empanadas de anguila y demás movidas que se comen los ingleses… solo ellos saben el porqué.  Si buscamos el origen de la pasión de Marriot por la música tenemos que echarle la culpa al padre, reputado pianista en clubs, él lo introdujo en lo que sería su perdición regalándole en su tierna infancia un ukelele y una armónica. Todo muy inocente.

El joven Steve ya mostraba desde bien joven un querer especial por la música y el canto, y sobre todas las cosas por el artista Buddy Holly, al cual no le importaba imitar (incluso las gafas con montura al aire que tan famosas son ahora entre modernos y demás desechos humanos) desde su banda The Wheels  posteriormente Coronation Kids,  para acabar llamándose Mississippi Five. Pequeños conciertos con estas formaciones en cafeterías  y el Essoldo Cinema. Nada importante la verdad.

 A esta edad, se dice del locuelo de Marriot que prende fuego en su colegio, (¡con dos cojones!) Aunque siempre lo negó su padre y su madre no se debieron andar con hostias, bueno sí, supongo que sí se anduvieron, literalmente. Llegamos a los sesenta.y que al chaval le gusta la música y el padre lo anima, pues a hacer una versión de Oliver Twist cobrando 8 libracas en el West End de Londres.


Durante un año estuvo representando la obra de Dickens, incluso llegó a grabar en los estudios Abbey Road. Una breve carrera como actor se le abría ante sus ojos, sería chico Cockney que hacía papeles de chico Cockney, esta etapa “mamá quiero ser actor” se le pasó pronto reenganchando con lo que verdaderamente siempre quiso ser, músico.
Marriot que estaba en una época moñas saca un single con versión y temas propias, una carrera en solitario, oid, no iba mal la cosa, Decca se fijó en él, o mejor dicho, en su voz, grabó el single que vio la luz en el 63 y que tan rápido salió tan rápido se olvidó, en este año forma The Moments, fueron teloneros de Animals, Georgie Fame, Jhon Mayall…en locales como  el 100 Club del Soho, o el Crawdaddy   Empiezan a ganar público, se auto-promocionan en el fanzine Beat '64, y en el año que lleva por nombre el zine dan un total de 80 conciertos, graban un sencillo con una versión de los Kinks (You Really Got Me) fue un truño y a Marriot le señalaron la puerta alegando que era demasiado joven, tenía dieciséis años. Es en este momento cuando se pone en marcha una de las mejores bandas de todos los tiempos, Small Faces.

Nuestro jovencísimo protagonista estaba trabajando en una tienda de instrumentos cuando otro jovencísimo zagal entra a comprarse un bajo. Este era Ronnie Lane, con el que comenzó una relación entre discos de R´n´B y demás música americana que ambos coleccionaban y disfrutaban. Lane le propuso a Marriot que se fuese con sus “forajidos” (así se llamaba el grupo formado por Lane y Jones). En estos años, Steve rompe un piano, pasa de David Bowie y Jones y Lane se ríen. Se lo estaban pasando bien.Una amiga de nuestro cantante se le ocurre un ingenioso juego de palabras para el nombre del grupo, estamos rodeados de pequeños cabezones y un Face en la cultura Mod, a grandes rasgos y sin meternos demasiado, es la cara visible de una escena, y venga, Small Faces, The Small Faces.
 En resumen, debutan grabando Whatcha Gonna Do About It,el éxito es rotundo llegando al número catorce de las listas inglesas, tuvieron liada con Solomon Burke porque este tema era demasiado parecido en su base rítmica a Everybody Need Somebody to Love. Los Led Zeppelin lo flipan, Marriot, un Mod, vive la época Decca con su banda, salidas de tono con Winston, años de salir en el programa  Ready Steady Go!, acaba la época Decca llega la de Inmediate fundada por el exmanager de los Rolling Stones, salen a la venta Small Faces, From The Beginning, Itchycoo Park, Lazy Sunday (tema que inspiró el Parklife de los Blur). Y finalizamos con el pepinazo del Odgens´Nut Gone Flake en el 68. Un año después la banda se disuelve sin que nadie promocione su disco póstumo.


Empieza el alejamiento de Marriot de la escena modernista donde tan cómodo estuvo, y llega la de Humble Pie con Peter Frampton, empiezan las melenas, las ropas estrafalarias, los sonidos cambian, se adecúan a la época, evolucionan, las drogas empiezan a pasar factura, sobretodo fisicamente, el resto de los Small Faces se fueron con nuestro coleguísima Rod Stewart y los Faces. Y Kenney Jones con los Who sustituyendo a Keith Moon. Intentaron sin éxito un revival de la banda, no salió bien. Lane estaba enfermo de esclerosis, se alejaron de todo el ambiente en el que se rodearon en los sesenta y solo queda el recuerdo, su música.
Finalmente Marriott muere en 1991 en un extraño incendio y seis años después Lane. Se fue con ese incendio un gran artista, que tras sus descalabros fruto de la evolución de la música renegaba de la industria, se moría el rock´n´roll de los 70, comenzaba el Punk , hoy no diremos que tu antes modlabas, no, porque el legado de los Small Faces es inmortal para todos y cada uno de los modernistas y demás outsiders.



miércoles, 21 de noviembre de 2012

Nominado o Terra de Bloggers, ¡viva!

Pois xa vedes, un blogger en galego nominado, e como me podedes axudar a min? pois engadindo en Tuiter, nos vosos tuis as etiquetas #TerradeBloggers e #EN019

Non só me axudades a min, tamén axudades o traballo das bandas, o idioma galego, a xente que me apopiou e sempre estivo pra me axudar a seguir co blog. E dende logo esta empresa, que está en galego, pasa a unha seguinte fase seguirá en galego ata o final

Acordádevos de engadir estas dúas etiquetas



Grazas.

Puej ya veis, un blogger en gallego nominado, ¿y cómo me podéis ayudar?, pues añadiendo en twitter, en vuestros tweets las etiquetas #TerradeBloggers y #EN019

No solo me ayudáis a mi, también al trabajo de las bandas, al idioma galego, a la gente que me apoyó y siempre estuvo ayudándome a seguir, y desde luego, si esta empresa, que está en gallego, pasa a una siguiente fase seguirá en gallego hasta su final.

Acordaos de añadir estas dos etiquetas en vuestros tuis



Gracias

sábado, 17 de noviembre de 2012

Bruce Foxton ,¿por qué? vuelve en Enero con From The Jam



Esto no es un Tú antes Modlabas, dedicado con amor a Bruce Foxton ex The Jam y que ahora no deja de atormentarnos con From The Jam.

El feo de los Jam, el músico de las ruedas de bajo locas, al que todo teen con ansias musicales quiere parecerse, incluido yo, en su momento lo tenía como referente. Siempre por debajo del tono, siempre haciendo cosas raras y bastante complicadas vuelve a Galicia en Enero con su proyecto de revival del revival,  Lo que entendemos como que el olor a tufillo puede ser más que evidente para más de uno.

 La vida de Foxton poco o nada nos importa, finales de los 70 y principios de los 80 lo peta con The Jam, sin más, Going Underground, Art School , Town Called Malice, In the City... todas canciones de 10, todos himnos de puño en alto. Los Jam acaban y empieza la vida en solitario de Bruce, manager de Vapors,  saca un par de discos en solitario como son Touch Sensitive (del género truñesco), se unió a Stiff Little Fingers   y blablabla, destacar que  Back In the Room, uno de los discos de Bruce es un buen trabajo con temas como Number Six, Window Shopping.

Y se ve que extañas razones pecuniarias le hace retomar este proyecto, de entrada desde aquí nos oponemos, revival del revival no gracias, ya nos visitó en 2009, no asistimos, y ahora menos, no me causa ninguna curiosidad comprobar la energía que pueda transmitir, por lo general desde este blog nos oponemos a cualquier tipo de revival casposo dónde  1/3 del grupo quiere traernos la experiencia Jam, nos da igual que seas los Sonics, como si eres Zombies, Yardbirds, Los Salvajes o su sagrada madre... la experiencia nos ha demostrado que hemos perdido el dinero y ellos se lo han llevado bien saben para lo qué.

Y desde luego no generalizamos, todos hemos tenido la sospecha del porqué de la vuelta de ciertos grupos, con giros inesperados de ritmo (para que vamos a engañarnos, por mucho que albergásemos la confianza el sonido no iba a ser el mismo),vamos, que nos hemos dado hostias con bandas. ¿Y sabéis lo peor? Que nos la volverán a meter doblada.

Una vez dicho esto,haced lo que queráis, por favor, si vais pasadlo bien. Yo sé que lo haría una vez superado el bochorno.

Foxton pasa página, Weller y Buckler lo han hecho.


jueves, 15 de noviembre de 2012

Smart Dress-Más de un Millón


Polo feito de que Lontano Records saque a venda copias de este EP a min xa me da a oportunidade de falar da banda madrileña Smart Dress, vaia tela con este grupo.

Nados na capital do estado, remontámonos ó 87, cos problemas da época polo feito das salas e demáis, un grupo de amigos entre Allnighters e demáis festas deciden formar un grupo, entre Pedro a guitarra, Mar o teclado, Juan Carlos o baixo e Miguelo a batería, os cales xa tocaban xuntos, e Pablo a voz e Luismi a Voz e armónica.



A base dos Smart Dress está clara, R´n´B a tutiplén. Sen máis,

 Mods enamorados dos sons que lles gustan os Mods, os seus membros asiduos a calquer sarao modernista non se farían agardar, no 88 debutaban en pequenos concursos de bandas. A posta en escena e a vida dos seus membros toda xiraba en torno a unha idea, ou ideal.

Tras varios cambios de formación, entrando Esteban de (Los Miserables) á batería, a entrada de Juan Calos ó saxo, e Juan o Trombón grabarían a súa primeira maqueta, Sex Soul,case sobra dicir que compartiron escenarios con Allnighters, outra banda que ten tela pola súa calidade,  e como non, por todos os festivais patrios (Purpple, Concentración Modernista de Zaragoza....). Volven os cambios de formación, o seu saxofonista falece e incorpórase Kike ó saxo, e desaparecendo o trombón.

Queda a formación pechada, prosiguen os concertos por tódalas salas, e con un público máis que fiel, coas súas anécdotas en concertos, accidentes varios, a participación de Angel "Manzanares" como baixista durante a recuperación de Juan Carlos neste video grabado no Cajón Desastre de TVE.



No 91 graban este Más de un Millón que agora podedes adquirir en Lontano Records. Nese mesmo ano Luismi abandona o grupo e desfaise despois de tentalo sen éxito.

Que vamos, o dito, a etiqueta está máis que clara, esta banda sempre foi fuxitiva de que se reseñase, moi pouca info, e menos aínda obter calquer referencia vinilística por descatalogada, agora non perdades o tempo e adquiridea por 22 eurillos.
. 










martes, 6 de noviembre de 2012

Cooper- Arizona


Sae a venta o novo traballo do noso querido Alejandro Díaz e banda, Cooper volve con Arizona, tema que xa foi incluido no seu Mi Universo, e que recupera neste single para Elefant Records.



Se facemos memoria, un traballo sinxelo, recordamos que Arizona era un tema enérxico, moi propio da banda, sen máis. A novidade é que trae unha versión dos Brincos, Tú Me Dijiste Adiós.

O disco sae o 12 de Novembro.

miércoles, 31 de octubre de 2012

Volven Los Huéspedes Felices





Creo recordar que na entrevista coa banda, fai tempo xa, preguntamos por aquelas cancións, unha recopilación, se tiñan interese en facelo, e vemos que agora, en decembro sae a luz.

Sen máis o grupo coruñés quere regalarnos versións das súas propias cancións, un viaxe na historia da prolífica banda. En decembro sairá este "Tipos Normales con Guitarras Eléctricas". Outra vez co selo Clifford Records que xa está máis que consolidado por apostar en sons con tons "añejos"


O listado de cancións que deciden sacar neste novo traballo será:
Cara A:
1-Frecuencia intermedia
2-Cada día
3-Escribí tu nombre ayer
4-Doctor Esquerdo
5-Sé que hay algo mágico
6-Pennyroyal Park
7-El extraño viaje

Cara B:
1-Sol de invierno
2-Otro día amarillo
3-Luz artificial
4-13 días
5-Brilla
6-Mi reflejo
7-Sesión de noche



Atentos a nova noticias.

martes, 23 de octubre de 2012

¡Tú Antes Modlabas! a Rod Stewart


Artículo incluido en la revista de Octubre de La Voz en Color 




-------------------------------------------


¡Tú antes Modlabas!


Roderick David Stewart, o Rod Stewart, o también conocido como Rod The Mod es la víctima una vez más de este humilde “modobituario”. La historia del joven Rod nos importa más bien poco, sí su pequeño legado musical. Nacido en el Norte de Londres, el joven Stewart que iba para futbolista se decantó más por la música. Empezó sus pinitos en un grupo de Skiffle, ya se sabe: rebeldía, cuatro cacharros de casa y un poco de oído.



Qué bien peinadico
Al hablar de su juventud deberíamos decir que transcurrió entre engorrosos trabajos como sepulturero o repartidor de periódicos, una vida de tirado por Europa adelante, hecho que hizo que lo reportasen de España en los 60, pequeños conciertos, supuestos escarceos con la escena Beatnik. En estos años locos comienza su vida musical. Stewart se lo pasó bien con Ray Davis (sí, el vocalista de The Kinks) donde colaboraría con la Ray Davis Quartet hasta que le indicaron por donde estaba la salida.

Tras esta agitada juventud ponemos fecha a su entrada en la escena Mod, en el 63, el tío nos hizo una putada que aún pervive, su peinado, el maldito Backcombing. No se movía ni un ápice, laca a go-go. Pues bien, tenemos al fenómeno Rod the Mod perfectamente trajeado, con su pelico cardado merodeando clubs y disfrutando de la escena Soul y R&B. Será en estos sonidos dónde comience su andadura profesional con el grupo The Dimensions. Tocaba la harmónica y prestaba su voz, compartieron escenario con los Rolling Stones , hasta que Jimmy Powell lo puso en su sitio y de nuevo le enseñaron por donde quedaba la salida.

Qué poca suerte tenía el muchacho, relegado a tocar la harmónica en la calle hasta que Long Jhon Baldry, el Mod más alto que ha visto la historia, se fijó en él. Incorporado Stewart al  Long John Baldry and his Hoochie CoochieMen las cosas empezaron a irle realmente bien. 

A la vez que el grupo pasaba a llamarse Steampacket, nuestro protagonista empezaba una carrera en solitario que no iba muy bien, para qué mentir. La mayor aportación a la música de Rod la encontramos en este grupo, una acojonante formación de R&B blanquito, una lástima que solo llegasen a grabar un ensayo.
Steampacket, véase lo enorme de Long Jhon

Acaban los Steampacket por problemas internos, llegamos al 1966 y llega Shotgun Express como co-vocalista con Beryl Marsden. En esta formación estuvo con Mick Fleetwood (el de los Fleetwood Mac), sacaron un maxihit llamado “I Coul Feel  The Whole World Turn Around”. Lo petaron y desaparecieron.

Llega la disolución de los Yardbirds  y Jeff Beck y Stewart empezaron a pasárselo bien con la Jeff Beck Group, relegado nuestro amigo a un segundo plano, Stewart debería estar un poco hasta las pelotas de la formación que duraría solo dos años pero que le abriría la puerta a los Estados Unidos. Aquí empieza la época Faces, dónde Ronnie Wood y Stewart se lo montan juntitos tras la Jeff Beck Group con los desmembrados Small Faces, ya son los 70, ya es otra historia, lejos quedan tanto la historia Mod de  nuestro querido Rod The Mod como la de los Small Faces, pero por lo menos dejaron “Stay With Me

 Lo que vendría después ya no es indiferente, a quién le guste Rod Stewart en solitario allá él y su mismidad (hortera). Rod has molado mucho.

martes, 9 de octubre de 2012

Entrevista a The Twin-Sets



Tamén en Pista Oculta
----------------
La historia de los coruñeses Twin-Sets comienza el 2010 con la aventura por el sonido pop, lo harían consolidando su actual formación, compuesta por Denís Graña a la voz y guitarra, Lito batería (The FuzzBombs), Borja Fernández  a la guitarra y Nacho al bajo (también de The Fuzzbombs).
Para ellos aún es el año pasado el momento a darse a conocer, tanto con su debut sobre los escenarios, con una banda afín en sonido como son los Bang 74, como con la salida de su primera maqueta Take Your Rest, grabada en los estudios Bonham de Coruña.
Esta maqueta es un declaración melódica de la actitud del cuarteto. Perfectamente ejecutada disfrutamos de la delicadeza pop de Want I Want, Never Comes, quizás el comienzo perfecto para ir abriendo boca, decidimos unilateralmente que es un tema que nada tiene que ver con la contundencia de Take Your Rest, canción más enérgica y que, aunque no queramos, continúa en la misma línea instrumental. Finaliza el disco con un tema en castellano We won´t Turn it Back, nos hacen la cama tanto en su primer canción como con esta tercera.
Tienen la fórmula exacta para transmitir calidez, te envuelven en su forma de interpretar, en la voz de Denís, en las guitarras, en un bajo muy muy notable propio del estilo. Sin duda es una apuesta la del grupo por estos sonidos entre el pop más melódico y un tímido powerpop.

Del mismo modo que lleváis poco tiempo rodando, sabemos también poco sobre vosotros,salvo por alguna reseña, por eso queríamos saber cómo y porqué nacen Twin-Sets. 
Lito :  La banda fue en principio un proyecto personal de Borja. Tenía una serie de demos grabadas en casa en las que ya estaba bastante clara la linea estilística y compositiva de la banda. A raíz de un anuncio en Internet aparecí yo, poco después se incorporo Nacho y tras una temporada con otro cantante que abandono el proyecto apareció Denis que completo la formación actual del grupo.
Denís: Yo aparecí por casualidad, no conocía a ninguno, ni siquiera la zona de ensayo o a su ambiente, la verdad, una bonita casualidad surgida de buscar en la web. He descubierto mucha música que me gusta y siempre había esperado descubrir.
Borja: Algunos de nosotros venimos de bandas de otro estilo, más punk rock ó garagero, como Minapolaris, ó Los Rockin´Kies, pero teníamos también una clara pasión por otros sonidos más melódicos, que aquí podemos desarrollar más. Además compartimos la base rítimica con The Fuzzbombs, que se formó a la par que los Twin-Sets.
Escuchando vuestro trabajo, las referencias al power pop son más que directas. Pero, ¿qué grupos os sirven de inspiración a la hora de componer, qué tenéis en la cabeza al poneros a ensayar? 
Lito:  La labor compositiva de la banda la realizan de forma casi integra Denis y Borja, luego todos aportamos ideas en el local, pero normalmente las cosas suelen venir bastante claras de casa. Personalmente escucho todo tipo de Rock, obviamente hay una serie de grupos que están más o menos próximos el estilo de la banda y que a todos nos gustan….Redd Kross, Big Star, Buzzcocks, Teenage Fanclub, The Jam, Paul Collins, The Byrds, Badfinger, Rasperries, The remains, Hoodoo Gurus….
Borja:  A mi personalmente me tira mucho el powerpop clásico, como Plimsouls, Stems, etc..También escucho mucho new wave, revival mod ó punk pop. A nivel nacional podría destacar grupos como Cooper ó Airbag que me gustan mucho. Pero a la hora de componer, las influencias están ahí, aunque después sale lo que sale, una mezcla de todos nuestros gustos y personalidades. Puedo componer un tema con la guitarra, pensando en tal ó cual grupo, pero después llega Denís y con la melodía ó la letra, le da un rollo totalmente diferente, ó viceversa. Creo que es lo bueno del grupo, la mezcla de todos. Si sólo compusiese yo, ó Denís, tendríamos menos personalidad.
Denís: Cada miembro del grupo tiene un toque distinto y está en la mezcla el sonido final. Me encantan los Beatles,Tom Petty,Elvis,Bob Dylan,Rolling… Clásicos, y sonidos más jóvenes… De los pocos discos que puedo llevar en el coche durante un mes sin cansarme es American Idiot
¿Cómo ha sido el proceso compositivo de la primera maqueta, Take Your Rest? ¿Cabe en vuestros planes futuros sacar un LP?
Denís: La base armónica ya la había compuesto Borja,luego vinieron horas de ensayo improvisando melodías, retocando partes y asentando el rítmo.
Lito : Sacar y editar un LP a corto plazo es inviable por motivos económicos y porque creo que la banda necesita un poco más de rodaje todavía. Lo que si vamos a hacer a corto plazo es entrar en el estudio de nuevo y registrar unos cuantos temas más.
¿Os sentís cómodos componiendo en castellano, como en We won´t Turn it Back? ¿Es algo puntual, o intentaréis compaginar temas en inglés con temas en castellano?
Borja: El tema de cantar en castellano nos gusta mucho, pero también nos da muchos quebraderos de cabeza, al menos a mí. Es mucho más complicado, estamos muy acostumbrados al inglés, y hay que ser muy cuidadoso con las letras para que las canciones no queden demasiado edulcoradas. Es un tema sobre el que pienso mucho y sobre el que seguiremos discutiendo bastante! En la nueva grabación seguiremos combinando los dos idiomas.
Denís: Tengo que tener cuidado con lo que escribo, pero si, ultimamente tengo ganas de que me entiendan, que se den por aludidas.
Conociendo las cortas trayectorias que han tenido los grupos de power pop en Galicia, ¿creeis que crear ese tipo de sonidos aquí es un handicap? 
Denís: más que el estilo, la música de grupo en sí, poca gente se atreve a ir a conciertos a descubrir grupos o no les llega la información de donde hay música en directo.
Lito: Tener un grupo es en si mismo un Handicap jejeje…Los grupos al nivel al que podemos estar nosotros se desgastan por si solos con el tiempo, mantener un grupo unido con una formación estable es difícil, requiere un nivel de esfuerzo y compromiso por parte de todos los miembros que a veces por motivos personales es insostenible. De todos modos estamos bastante satisfechos con el nivel de acogida que está teniendo la banda. En el poco tiempo que llevamos hemos tenido la suerte de participar en el Felipop y en el Xiriapop, Todo un honor para nosotros la verdad.
Borja: Si es un handicap no tiene que ser motivo para dejar de hacerlo, porque es lo que realmente nos gusta. Con esfuerzo todo se puede conseguir, y hace un año, yo no imaginaba que iba a estar saliendo tan bien todo.

En vuestra maqueta distinguimos que sois un grupo  que prefiere apostar más por la melodía que por ritmos más enérgicos. ¿Pasa lo mismo en directo, o por el contrario nos vamos a dar con un canto en los dientes?
hablemos de conciertos.¿Cómo está siendo la acogida por el público tanto de vuestra maqueta como de vuestro directo?¿Os tratan mejor fuera?¿Con quién os gustaría compartir escenario?
Denís: En directo distinguimos distintas partes ,hay algunas más melódica y otras rítmica con alguna versión de The Nerves y temas propios, por ejemplo. Si solo hicieramos una cosa, nos aburriríamos.
Tanto en Internet como en el escenario nos quedamos con buen sabor de boca.
Lito: La formula mágica de este género radica en la perfecta combinación de caña y melodía, en ello estamos….. De todos modos si creo que en directo somos un poco más cañeros que en “disco”. La acogida de la DEMO en prensa esta siendo sorprendentemente buena y a nivel de público tal y como está la cosa no nos podemos quejar en absoluto. De momento no hemos salido fuera de Galicia,  en breve lo haremos, la verdad es que tenemos muchas ganas.

Si tenéis algo que alegar, hacedlo ahora que podéis.
Atentos a sus pantallas damas y caballeros en breve podrán disfrutar de nuevas canciones de los Twin-Sets, además aprovechamos para hacer publicidad de nuestros 2 próximos bolos.
17 de Noviembre: Sala La Radio – Santiago de Compostela (+ The Younger Boys)

1 de Diciembre: Sala The Class – Gijón (+ Los Starkwells)
Os esperamos a todos!

-----------------


martes, 2 de octubre de 2012

Expo de Marcos Torres en Santiago

Nunca pedimos permiso, era xoven e a día de hoxe quería pedir perdín a Marcos Torres por empregar as súas ilustracións sen pedir permiso.

Síntoo moito, esta actitude do todo gratis collido sen permiso non é ben.






Este venres día 5 na Galería Metro da Rúa Nova expo de Marcos.



martes, 11 de septiembre de 2012

Time for Action -Madrid Revival Mod Weekender







Atentos o sarao revivalero que se vai montar en Madrid, deixovos a  info cun copia e pega:



"Despues de una larga temporada sin weekenders en Madrid, llega la propuesta de "4 Mates"

 para resucitar el espiritu revival y la acción. Para ello tendremos dos dias y sus noches con 

conciertos, allnighters, scooteradas...... ¡y mucha, mucha diversión!



GRUPOS:



  • Purple Hearts (Inglaterra)

 El primer grupo mod de los 80 en tener cobertura en la prensa e, indudablemente, entre los cuatro mejores del revival mod. Su primer single “Millions Like Us”/”Beat That” y la gira March Of The Mods consolidaron su posición a la cabeza del movimiento. Vienen con su formación original: Robert Manton voz; "Just" Jeff Shadbolt bajo; Gary Sparks batería; Simon Stebbing guitarra.
Son, sin duda, el grupo más representativo del mod revival por cuanto confluyen en ellos todos los tópicos del momento: la combinación de influencias sesentistas y la actitud punk. 'millions like us', 'extraordinary sensations', 'frustration' y 'jimmy' se han convertido en auténticos clásicos, así como su LP 'beat that!'. Sus conciertos se convertían en apoteósicas ceremonias de rebeldía working class orgullosamente mod. Disueltos en 1982, volvieron a los escenarios en 2009 con motivo de su treinta aniversario, cosechando excelentes críticas por sus directos 
  • The Rage (Inglaterra)
 
The Rage , la primera superbanda mod surgida del revival con una formación que incluía a Brett ‘‘buddy’’ Ascott (The Chords), Derwent Jaconelli (Long Tall Shorty), Just ‘‘Jeff’’ Shadbolt (Purple Hearts) y Steve Moran (Long Tall Shorty). La enorme calidad de sus composiciones (más cercanas a unos sonidos en línea con los Style Council sin olvidar sus raíces revivaleras) y la garra de sus directos no fueron suficientes para que una prensa musical reacia a todo lo mod les apoyara. Publicaron un único single con Diamond records en 1986, el cotizado Looking For You/ Come On Now, antes de su disolución. Quedan unos cuantos temas grabados de lo que hubiera sido su primer LP y que posiblemente vean la luz pronto.
 Ahora, en absoluta primicia mundial, vuelven a los escenarios 26 años después en el Time For Action de Madrid con su formación original al completo.

  • Stanley Road (Asturias)
Los asturianos Stanley Road (Sabino López, Guitarra y voz; Chuce Foxton, bajo y coros; Pablo Álvarez, batería y coros) regresaron en 2011 tras cuatro largos años de ausencia y desde entonces no han parado de moverse. Desde entonces han publicado un E.P, (Clash City Cooters) y un single (Mieres Bridge) que contienen rabiosos temas marca de la casa, todos ellos compuestos por Sabino. que nos trasladan de nuevo a 1979, al punk con parkas, a la urgencia de vivir el momento y a los días de speed, con mucho homenaje a los Jam, Chords y guiños a los Housemartins.
 
  • The Frinchers (Madrid)
Los Frinchers son Parker (Xavi Pascual, Guitarra rítmica y voz), Mani (Eugenio Muñoz, guitarra solísta y voz), Toni (Fernando Martinez, bajo) y Nacho (batería). Para quien no les conozca, los tres primeros formaron Los Potros a mediados de los 80, antes de la entrada en el grupo de José Lanot y dieron cuerpo a uno de los grupos de garaje mod, de tintes también powerpoperos y ritmanbluseros más interesantes de aquellos años en nuestro país. Con influencias tan variadas y atractivas como Elvis Costello, The Knack, Any Trouble, The Remains o The Sonics, junto al Northern Soul y el Powerpop, los Frinchers están preparando su segundo CD.


  • Dia 23: The Frinchers + The Rage
  • Día 24: Stanley Road + Purple Hearts

SALA: RITMO Y COMPÁS. C/ Conde de Vilches, 22 (Madrid)


Venta de abonos en ticketea y precios:



http://www.ticketea.com/time-for-action

BONO 2 DIAS + 2 ALLNIGHTERS: 28 €
CONCIERTO DIA 23 + ALLNIGHTER: 14 €
CONCIERTO DIA 24 + ALLNIGHTER: 20 €
SOLO ALLNIGHTER (POR DIA): 7 €


ELENCO DE DJ´s: 
  • - Alvaro Vaporeta (ZGZ)
  • - Giorgio Birdman (MAD)
  • - Román Chotistwist (MAD)
  • - Oscar Giammarinaro "STATUTO" (ITA)
  • - Javier Doc Jimmy (MAD)
  • - Javier Desidias (MAD)
  • - Miquel Dargallo (BCN)
  • - Pedro Pablo DJ POTS (MAD)
  • - Juanjo Lambretta (MAD)
  • - Steve Garland (UK)
  • - Isa Lester (Conchinchina)
  • - Dani Obeso (MODS ATM)
  • - Carlos CrackZorla (BCN)
  • - Antonio Wild Thing (MAD)
  • - Eddie Piller (UK)
  • - Guillermod (MAL)

SCOOTER RUN: CONCENTRACION EL SÁBADO 23 A LAS 12:00 h

ALLDAYER: SÁBADO 23 A PARTIR DE LAS 16:00 EN “WILD THING BAR” C/ Martín Machío, 2 (Madrid)


LOS BENEFICIOS DEL EVENTO SERAN DONADOS AL CENTRO DE EDUCACION ESPECIAL DE VALLECAS (MADRID) PARA LA CONSTRUCCION DE UN AULA MULTISENSORIAL



Benvido

Benvido o meu mundo, nin estandartes me acompañan, nin escarapelas e poses, só música,eventos e cousas de interés. O meu interés. É un Blog, polo que poño as miñas opinións sempre. Tento cargalos cedés a internet pero moitas veces búscoos, e este Blog ten un mero afán recopilatorio de todas esas bandas que amin me gustan e escoito. Por eso non quero quitarlle mérito as páxinas de onde as saco. Nin me fago eu o heroe.