miércoles, 28 de noviembre de 2012

En Concierto: The Twin-Sets vs Starkwells en Gijón




Ya hace unos meses, así como quién no quiere la cosa comenzamos a bucear en la escena más próxima, buscábamos sonidos pop y topamos con Starkwells, desde entonces lo de siempre, te envío un correo, tardo en contestarlo, lo contesto, todo afirmativo, tuvimos el lujo de entrevistarlos (entrevista Starkwells),  Desde luego siempre ha sido un placer el trato con esta banda, tan dispuesta a todo y desde aquí queremos agradecérselo como solo sabemos.



Para quién no los conozca, el cuarteto son una banda asturiana de power pop que para nosotros prometían, desde un primer momento,y sí, siguen prometiendo, lo hicieron con temas con Believe y  Summer´ Gone, ahora están pasando por el estudio y tenemos muchas ganas de darle un tiento al resultado, casualmente otros que están pasando por el estudio son los Twin-Sets. y otros que nos han ayudado en todo lo que les hemos pedido.

Los Twin hacen las maletas y se nos van a Asturias, a la sala Class en Gijón, concierto  que comenzará a las 21:30 este sábado 1.


Por 5 euros, por favor, por 5 euros, si no puedes permitírtelo los amigos Starkwells sacan a sorteo dos entradas para su concierto 

---------------------------------------------------------------
¿Qué tienes qué hacer para ganar DOS entradas para el concierto?



----------------------------------------------------------------


Una auténtica pop party con dos formas de entender el powerpop:


Desde Gijón:



Desde Coruña:






Recuerda:

Fanpage de los Starkwells: http://www.facebook.com/starkwells

El bancamp de Starkwells: http://thestarkwells.bandcamp.com/

Fanpage de los Twin-Sets: http://www.facebook.com/thetwinsets?fref=ts

El bancamp de Twin-Sets: http://thetwin-sets.bandcamp.com/



Brighton 64 - Esta vez va en serio



Disco sacado co selo Bcore , os mesmos membros que nos 80 se convertiron nun referente da escena volven agora co este disco no que inclúen temas que quedaron  no aire e novos temas, un revival total, a banda xa se xuntara o ano pasado para unha serie de concertos e agora veñen a presentarnos Esta Vez va en Serio.

Os temas que regravaron  para este novo traballo son entre outros Banderas Blancas, El Tesoro e No Puedo ir a Dormir.  Os cataláns volven cun disco o meu parecer é un pouco frouxo pero que ten máis chicha ca eso.


Esta declaración musical comeza con dúas cancións que gardan a liña non só de Brighton senón dos proxectos posteriores dos irmáns Gil (Matamala, Top Models, Chest). Un son que xa coñecíamos e que dende aquí gustamos. Parece que a letra é dos Brighton é  a música dos proxectos posteriores.

 Vou poñelo disco e ir cargándomo pouco ó pouco, cústanos moitísimo diferenciar o tema Solo hasta el Final de Soy un Tanto antiguo faiseme algo igual e repetitivo según comeza, cousa que non ten porque ser mal de entrada, ollo, parecen e son dúas  boas cancións rumbosas pero que non me ofrecen nada novo. 

Quizás sexa que as expectativas de riff salvaxes vanse diluindo ata pasar o terceiro tema Los Amantes del Compás. Pero é que a cousa non se pon interesante ata Quan Baixis del Avió, un dos mellores temas do discos ata agora, eso é o que quería, un riff cañero, unha canción colocada entre dous temas lentos, ollo a letra tamén de La Magia de la Calle.  

Chegamos a el Tesoro. Outro tema parado, temos que destacar que pese a que se nos faga duro o cambio de ritmo temos que aprezar as letras, nada que ver co que era Brighton e a vez si que son eles. 

Este disco se ben non nos sorprende moito en ritmos salvo as excepcións que marcamos, temos que decir que compositivamente está a outro nivel, letras irónicas e cheas da mensaxe que sempre exportaron os de Catalunya.



 Por fin, Banderas Blancas é caña, esto xa nos gusta, sí potencia e rabia, o mesmo con la Noche Sujeta mis Pies esto mellora, toca emorcionarnos xa que lle sigue El Día que yo me Muera si, acordádevos? si? eu sí eu sí, emoción e pelos coma escarpias, que viva o rock´n´roll!. 

Aprezamos o ritmo e a letra  de Tu Colección de Discos Raros grazas. Jajaja de verdade, Grazas por esa letra. Tela.


Tu colección de discos raros
Si salgo a bailar
Tu colección de discos raros
No quiero que me pongas la Cara B
Ten clemencia y pon
La conocida-a-
Pon!


E decimos adeus con No Puedo ir a Domir un tema que só pode ser de eles, non pode facelo outro non, e Notes al Marge para pechalo disco.

Non nos gusta excesivamente porque tíñamos como xa dixemos unhas expectativas moi altas, pero non quita que o novo traballo de Brighton non sexa merecedor de ocupar as nosas estanterías e que xire o seu traballo a velocidade que decidiu non ter. 

Un bo disco, os temas en catalán son os nosos preferidos, dos temas máis interesantes do traballo despois da letra de Tu Colección de Discos Raros


Podédelo escoitar aquí en Spotify 
Podédelo mercar en BCORE

Saúdos.





martes, 27 de noviembre de 2012

"Tú Antes Modlabas" a Steve Marriott La Voz en Color, revista Novembro

E como cada mes o meu artigo na revista de La Voz en Color,  E ademáis un montón de cousas máis como a Entrevista a Penicillin Baby, vaia grupazo.Las Nurses, Ty Segall e moito máis






Extraña persona la que se nos presenta con el inglés Steve Marriott. Físicamente era un chaval inglés hijo de postguerra con una clara carencia alimenticia, tirando a canijo, el atractivo físico no le acompañaba, por suerte supo rodearse además de por buenos músicos, por gente que le acompañaban en su periplo de fealdad. Todas estas carencias fácilmente las compensaba con una de las mejores voces blancas de toda la historia, un saber hacer con la guitarra y dotes para liderar un proyecto como Small Faces.


Don Stephen Peter Marriott nació prematuramente en Londres en enero de 1947, padeció recién nacido ictericia, os podéis imaginar, fue un bebé pequeño, feo y amarillo. Provenía de una familia de clase obrera (como si existiese otra clase de familia en el 47). Estudió como cualquier otro chaval, acompañó a su padre vendiendo cosas tan desagradables como empanadas de anguila y demás movidas que se comen los ingleses… solo ellos saben el porqué.  Si buscamos el origen de la pasión de Marriot por la música tenemos que echarle la culpa al padre, reputado pianista en clubs, él lo introdujo en lo que sería su perdición regalándole en su tierna infancia un ukelele y una armónica. Todo muy inocente.

El joven Steve ya mostraba desde bien joven un querer especial por la música y el canto, y sobre todas las cosas por el artista Buddy Holly, al cual no le importaba imitar (incluso las gafas con montura al aire que tan famosas son ahora entre modernos y demás desechos humanos) desde su banda The Wheels  posteriormente Coronation Kids,  para acabar llamándose Mississippi Five. Pequeños conciertos con estas formaciones en cafeterías  y el Essoldo Cinema. Nada importante la verdad.

 A esta edad, se dice del locuelo de Marriot que prende fuego en su colegio, (¡con dos cojones!) Aunque siempre lo negó su padre y su madre no se debieron andar con hostias, bueno sí, supongo que sí se anduvieron, literalmente. Llegamos a los sesenta.y que al chaval le gusta la música y el padre lo anima, pues a hacer una versión de Oliver Twist cobrando 8 libracas en el West End de Londres.


Durante un año estuvo representando la obra de Dickens, incluso llegó a grabar en los estudios Abbey Road. Una breve carrera como actor se le abría ante sus ojos, sería chico Cockney que hacía papeles de chico Cockney, esta etapa “mamá quiero ser actor” se le pasó pronto reenganchando con lo que verdaderamente siempre quiso ser, músico.
Marriot que estaba en una época moñas saca un single con versión y temas propias, una carrera en solitario, oid, no iba mal la cosa, Decca se fijó en él, o mejor dicho, en su voz, grabó el single que vio la luz en el 63 y que tan rápido salió tan rápido se olvidó, en este año forma The Moments, fueron teloneros de Animals, Georgie Fame, Jhon Mayall…en locales como  el 100 Club del Soho, o el Crawdaddy   Empiezan a ganar público, se auto-promocionan en el fanzine Beat '64, y en el año que lleva por nombre el zine dan un total de 80 conciertos, graban un sencillo con una versión de los Kinks (You Really Got Me) fue un truño y a Marriot le señalaron la puerta alegando que era demasiado joven, tenía dieciséis años. Es en este momento cuando se pone en marcha una de las mejores bandas de todos los tiempos, Small Faces.

Nuestro jovencísimo protagonista estaba trabajando en una tienda de instrumentos cuando otro jovencísimo zagal entra a comprarse un bajo. Este era Ronnie Lane, con el que comenzó una relación entre discos de R´n´B y demás música americana que ambos coleccionaban y disfrutaban. Lane le propuso a Marriot que se fuese con sus “forajidos” (así se llamaba el grupo formado por Lane y Jones). En estos años, Steve rompe un piano, pasa de David Bowie y Jones y Lane se ríen. Se lo estaban pasando bien.Una amiga de nuestro cantante se le ocurre un ingenioso juego de palabras para el nombre del grupo, estamos rodeados de pequeños cabezones y un Face en la cultura Mod, a grandes rasgos y sin meternos demasiado, es la cara visible de una escena, y venga, Small Faces, The Small Faces.
 En resumen, debutan grabando Whatcha Gonna Do About It,el éxito es rotundo llegando al número catorce de las listas inglesas, tuvieron liada con Solomon Burke porque este tema era demasiado parecido en su base rítmica a Everybody Need Somebody to Love. Los Led Zeppelin lo flipan, Marriot, un Mod, vive la época Decca con su banda, salidas de tono con Winston, años de salir en el programa  Ready Steady Go!, acaba la época Decca llega la de Inmediate fundada por el exmanager de los Rolling Stones, salen a la venta Small Faces, From The Beginning, Itchycoo Park, Lazy Sunday (tema que inspiró el Parklife de los Blur). Y finalizamos con el pepinazo del Odgens´Nut Gone Flake en el 68. Un año después la banda se disuelve sin que nadie promocione su disco póstumo.


Empieza el alejamiento de Marriot de la escena modernista donde tan cómodo estuvo, y llega la de Humble Pie con Peter Frampton, empiezan las melenas, las ropas estrafalarias, los sonidos cambian, se adecúan a la época, evolucionan, las drogas empiezan a pasar factura, sobretodo fisicamente, el resto de los Small Faces se fueron con nuestro coleguísima Rod Stewart y los Faces. Y Kenney Jones con los Who sustituyendo a Keith Moon. Intentaron sin éxito un revival de la banda, no salió bien. Lane estaba enfermo de esclerosis, se alejaron de todo el ambiente en el que se rodearon en los sesenta y solo queda el recuerdo, su música.
Finalmente Marriott muere en 1991 en un extraño incendio y seis años después Lane. Se fue con ese incendio un gran artista, que tras sus descalabros fruto de la evolución de la música renegaba de la industria, se moría el rock´n´roll de los 70, comenzaba el Punk , hoy no diremos que tu antes modlabas, no, porque el legado de los Small Faces es inmortal para todos y cada uno de los modernistas y demás outsiders.



miércoles, 21 de noviembre de 2012

Nominado o Terra de Bloggers, ¡viva!

Pois xa vedes, un blogger en galego nominado, e como me podedes axudar a min? pois engadindo en Tuiter, nos vosos tuis as etiquetas #TerradeBloggers e #EN019

Non só me axudades a min, tamén axudades o traballo das bandas, o idioma galego, a xente que me apopiou e sempre estivo pra me axudar a seguir co blog. E dende logo esta empresa, que está en galego, pasa a unha seguinte fase seguirá en galego ata o final

Acordádevos de engadir estas dúas etiquetas



Grazas.

Puej ya veis, un blogger en gallego nominado, ¿y cómo me podéis ayudar?, pues añadiendo en twitter, en vuestros tweets las etiquetas #TerradeBloggers y #EN019

No solo me ayudáis a mi, también al trabajo de las bandas, al idioma galego, a la gente que me apoyó y siempre estuvo ayudándome a seguir, y desde luego, si esta empresa, que está en gallego, pasa a una siguiente fase seguirá en gallego hasta su final.

Acordaos de añadir estas dos etiquetas en vuestros tuis



Gracias

sábado, 17 de noviembre de 2012

Bruce Foxton ,¿por qué? vuelve en Enero con From The Jam



Esto no es un Tú antes Modlabas, dedicado con amor a Bruce Foxton ex The Jam y que ahora no deja de atormentarnos con From The Jam.

El feo de los Jam, el músico de las ruedas de bajo locas, al que todo teen con ansias musicales quiere parecerse, incluido yo, en su momento lo tenía como referente. Siempre por debajo del tono, siempre haciendo cosas raras y bastante complicadas vuelve a Galicia en Enero con su proyecto de revival del revival,  Lo que entendemos como que el olor a tufillo puede ser más que evidente para más de uno.

 La vida de Foxton poco o nada nos importa, finales de los 70 y principios de los 80 lo peta con The Jam, sin más, Going Underground, Art School , Town Called Malice, In the City... todas canciones de 10, todos himnos de puño en alto. Los Jam acaban y empieza la vida en solitario de Bruce, manager de Vapors,  saca un par de discos en solitario como son Touch Sensitive (del género truñesco), se unió a Stiff Little Fingers   y blablabla, destacar que  Back In the Room, uno de los discos de Bruce es un buen trabajo con temas como Number Six, Window Shopping.

Y se ve que extañas razones pecuniarias le hace retomar este proyecto, de entrada desde aquí nos oponemos, revival del revival no gracias, ya nos visitó en 2009, no asistimos, y ahora menos, no me causa ninguna curiosidad comprobar la energía que pueda transmitir, por lo general desde este blog nos oponemos a cualquier tipo de revival casposo dónde  1/3 del grupo quiere traernos la experiencia Jam, nos da igual que seas los Sonics, como si eres Zombies, Yardbirds, Los Salvajes o su sagrada madre... la experiencia nos ha demostrado que hemos perdido el dinero y ellos se lo han llevado bien saben para lo qué.

Y desde luego no generalizamos, todos hemos tenido la sospecha del porqué de la vuelta de ciertos grupos, con giros inesperados de ritmo (para que vamos a engañarnos, por mucho que albergásemos la confianza el sonido no iba a ser el mismo),vamos, que nos hemos dado hostias con bandas. ¿Y sabéis lo peor? Que nos la volverán a meter doblada.

Una vez dicho esto,haced lo que queráis, por favor, si vais pasadlo bien. Yo sé que lo haría una vez superado el bochorno.

Foxton pasa página, Weller y Buckler lo han hecho.


jueves, 15 de noviembre de 2012

Smart Dress-Más de un Millón


Polo feito de que Lontano Records saque a venda copias de este EP a min xa me da a oportunidade de falar da banda madrileña Smart Dress, vaia tela con este grupo.

Nados na capital do estado, remontámonos ó 87, cos problemas da época polo feito das salas e demáis, un grupo de amigos entre Allnighters e demáis festas deciden formar un grupo, entre Pedro a guitarra, Mar o teclado, Juan Carlos o baixo e Miguelo a batería, os cales xa tocaban xuntos, e Pablo a voz e Luismi a Voz e armónica.



A base dos Smart Dress está clara, R´n´B a tutiplén. Sen máis,

 Mods enamorados dos sons que lles gustan os Mods, os seus membros asiduos a calquer sarao modernista non se farían agardar, no 88 debutaban en pequenos concursos de bandas. A posta en escena e a vida dos seus membros toda xiraba en torno a unha idea, ou ideal.

Tras varios cambios de formación, entrando Esteban de (Los Miserables) á batería, a entrada de Juan Calos ó saxo, e Juan o Trombón grabarían a súa primeira maqueta, Sex Soul,case sobra dicir que compartiron escenarios con Allnighters, outra banda que ten tela pola súa calidade,  e como non, por todos os festivais patrios (Purpple, Concentración Modernista de Zaragoza....). Volven os cambios de formación, o seu saxofonista falece e incorpórase Kike ó saxo, e desaparecendo o trombón.

Queda a formación pechada, prosiguen os concertos por tódalas salas, e con un público máis que fiel, coas súas anécdotas en concertos, accidentes varios, a participación de Angel "Manzanares" como baixista durante a recuperación de Juan Carlos neste video grabado no Cajón Desastre de TVE.



No 91 graban este Más de un Millón que agora podedes adquirir en Lontano Records. Nese mesmo ano Luismi abandona o grupo e desfaise despois de tentalo sen éxito.

Que vamos, o dito, a etiqueta está máis que clara, esta banda sempre foi fuxitiva de que se reseñase, moi pouca info, e menos aínda obter calquer referencia vinilística por descatalogada, agora non perdades o tempo e adquiridea por 22 eurillos.
. 










martes, 6 de noviembre de 2012

Cooper- Arizona


Sae a venta o novo traballo do noso querido Alejandro Díaz e banda, Cooper volve con Arizona, tema que xa foi incluido no seu Mi Universo, e que recupera neste single para Elefant Records.



Se facemos memoria, un traballo sinxelo, recordamos que Arizona era un tema enérxico, moi propio da banda, sen máis. A novidade é que trae unha versión dos Brincos, Tú Me Dijiste Adiós.

O disco sae o 12 de Novembro.

Benvido

Benvido o meu mundo, nin estandartes me acompañan, nin escarapelas e poses, só música,eventos e cousas de interés. O meu interés. É un Blog, polo que poño as miñas opinións sempre. Tento cargalos cedés a internet pero moitas veces búscoos, e este Blog ten un mero afán recopilatorio de todas esas bandas que amin me gustan e escoito. Por eso non quero quitarlle mérito as páxinas de onde as saco. Nin me fago eu o heroe.