miércoles, 21 de abril de 2010

Skatalà - Un de Nou 1994-95



¡Madre de dios! cando comecei a rapar a cabeza, con 16-17 anos proviña dun grupo de Oi! algo costra, pero moi divertido, pasábamolas horas mortas tocando cousas sen sentido, a día de hoxe quizás avergoñe algo, pero daquelas era algo intenso, entre os concertos e as birras foron uns anos molóns.



Claro que eu nunca simpaticei moito cos ritmos do streetpunk, daquelas escoitaba moito os Skatalites, a etapa máis molona de Aitken, ritmos two tone e en xeral moita música xamaicana.Ata que un día cae nas miñas mans un tema, Oh! Vell Barrabàs, e díxenme ummm e este grupo? Entón comezou unha carreira por atopar máis de eles.
Cal foi a miña sorpresa que esa canción sería algo disonante co resto dos temas do disco.


E este foi o meu contacto coa banda Skatalà, unha banda que quizás me abrise moito máis a mente. Acordeime da banda lendo unha entrevista a Quique. Moi grande por outra parte.



O proxecto Skatalà nace no ano 85, eu aínda ía a cabalo dun testículo do meu pai ó outro, nace das mans duns señores con ganas de expoñer os ritmos xamaicanos e o Oi! o seu nome como eles din, nace dunha das máis complexas fórmulas matemáticas que eu coñeza Ska+ Català = Skatalà et Voilá.

No 87 grabarían a súa primeira Maqueta Fent D´qui. Vería a súa forma circular nun formato vinílico no 91, claro que da man do selo Sock It Records, un selo da man do Skazine FBI... non ai que irse moi lonxe para saber que o Fanzine FBI estaba en mans da xente de Skatalá.

No 93 a banda ofreceríanos o Borinot Borinot, diferenciase do restos dos seus discos por que o ritmo tira cada vez máis a un ska máis orientado o Swing  e con maior relieve nos ventos.

 

Skatalà - Un de Nou
1.-Piao Bugia 2.- blind man 3.- dibuix d´una nova era 4.- el pistoletes de l'Escala 5.- emboligats 6.-
  War in Dung7.- el capità swing  8.-el secret del bicorn9.- Minigot 10.-Ara no és temps 11.- hied a pest



----------------------------------------------------
-----------------------------------
-------------------------------------
----------------------------------------------------

3 comentarios:

  1. Hey David, que buena la foto. Un rude en toda regla. Hasta con la puñetera jarra de cerveza. Pareces otro. Supongo que junto a Dr. Calypso fueron los abanderados del ska patrio, durante algùn tiempo,aunque para canciones y grupo estrella de rudes creo que ya estaban kortatu, eso sì siempre envueltos en "excesivas luchas" para mi gusto, aunque con una serie de canciones cojonudas que nos hicieron saltar como locos en algunos conciertos a los que asistimos. ¡Siempre lo mismo, mierda de ciudad! 0i! Oi! Oi!

    ResponderEliminar
  2. Eran mis años mozos, de aquellas tenía escasos 18, creo recordar. Y estaba empezando en la universidad, era un pipiolo. Tocaba en un grupo de Oi! del que no estoy orgulloso pero sí presumía.

    Y sí, a mi Dr Calypso, Kortatu y los Skatalá son de esas bandas que no quiero que se me toquen.

    Dr Calypso siempre me han parecido buenos músicos y sin ambicionar mucho más que el ritmo por y para la fiesta, Kortatu han intentado ser los The Clash del estado, y me arrodillo ante la técnica de su bajista, el otro muguruza, y quien diga que no ha bailado el sarri sarri, Mierda de Ciudad o Revuelta en el Frenopátiko... miente.

    Y Skatalá qué decir? empecé en todo esto con ellos, fueron una banda que a mi me llegó muy adentro. Ese estilo Ska Swing, me enamoraron.

    Un saludo muy fuerte Javier, gracias por pasarte y comentar. Un saludo.

    ResponderEliminar
  3. El 29 de noviembre de 1985 tocaron en el Palau d’Esports de Barcelona R.I.P., Kortatu, la Polla Records, Cicatriz y no pudo estar Hertzainak porque la Policía les pillo a dos de ellos, una pequeña cantidad de droga y les tuvo retenidos en Comisaría. El festival se llamaba Euskal Rock, la entrada valía 400 ptas (600 ptas en taquilla). Recuerdo que estuve casi todo el tiempo, gracias a aditivos varios, en las primeras filas, donde me caí, como todos, algunas veces entre la multitud a raíz de saltos, empujones, pogos, etc… Eso sí, siempre tuve una mano anónima que me ayudó a levantarme y alguna de esas manos era de un skin que ya por entonces daban mucho miedo a la sociedad gracias a la estúpida política mediática de este país que les relacionaba, sin excepción, con partidos de extrema derecha que me abstengo de nombrar.

    Fue una tarde/noche realmente magnífica y supongo que irrepetible, no sólo porque la mayoría de los grupos ya no existen, algunos de los músicos que allí tocaron ya están muertos, sino porque habían nada menos que 10.000 personas escuchando y disfrutando a unos grupos que mezclaban los Clash, el ska, el punk, el movimiento skinhead, los sonidos jamaicanos, el inconformismo social, unos cantando en euskera, otros en español, para confeccionar discos memorables como el primero de los Kortatu, de título homónimo, o la maqueta de Cicatriz en la matriz de la que aún resuena en mi cabeza la letra de esa Lola, ella bebe pa olvidar a esta puta sociedad…Lola ¿por qué estas sola?. Qué gritos pegué, dios…

    Javier tiene mucha razón, más tarde a los Kortatu les envolvieron “excesivas luchas” pero como bien dices “quien diga que no ha bailado el sarri sarri, Mierda de Ciudad o Revuelta en el Frenopátiko... miente”.

    Felicidades por el artículo d’Skatalà, me ha encantado.

    Un abrazo
    Àlex

    ResponderEliminar

Moitas Gracias ou non por comentar

Benvido

Benvido o meu mundo, nin estandartes me acompañan, nin escarapelas e poses, só música,eventos e cousas de interés. O meu interés. É un Blog, polo que poño as miñas opinións sempre. Tento cargalos cedés a internet pero moitas veces búscoos, e este Blog ten un mero afán recopilatorio de todas esas bandas que amin me gustan e escoito. Por eso non quero quitarlle mérito as páxinas de onde as saco. Nin me fago eu o heroe.